Τα ποτάμια.
Τα ποτάμια.
Τα ποτάμια.
Ήδη από την Αθήνα, ονειρευόμουν την ώρα που θα φτάναμε δίπλα σε κάποιο ποτάμι της Ηπείρου, θα κάναμε πικνικ, θα πίναμε τσιπουράκι και θα μπανιαρίζαμε τα ποδαράκια μας. Αυτό που έζησα ήταν πολύ παραπάνω απ΄ό,τι τολμούσα να ονειρευτώ. Η ομορφιά της φύσης, η ζωντανή παρουσία του ποταμού, η αίσθηση του ανήκειν και κοινωνείν με όλα τα στοιχεία του σύμπαντος... Δεν είναι τυχαίο που τα ποτάμια ήταν θεότητες, που υπήρχαν τόσοι θρύλοι και μύθοι να τα περιβάλλουν.
Διαπίστωσα πόσο διαφορετικό είναι το κολύμπι στο ποτάμι από εκείνο της θάλασσα. Η θάλασσα με ξεκουράζει, το ποτάμι με κάνει παιδί. Ή πάντως και ο Βοϊδομάτης, αλλά κυρίως ο Αχέρωντας, με έκαναν να νιώσω παιδί χαρούμενο, παιδί που έχει ξεχάσει το σώμα του, το εγώ του, το είναι του, γιατί απλούστατα έχει γίνει οργανικό μέρος του όοοοολου που το περιβάλλει.
Είμαστε πολύ τυχεροί που μπορούμε να απολαμβάνουμε τη ζωή. Είναι ωραία η άτιμη :)
 |
| Βοϊδομάτης |
 |
| Βοϊδομάτης |
 |
| Βοϊδομάτης |
 |
| Βοϊδομάτης |
 |
| Βοϊδομάτης |
 |
| Αχέρωντας |
 |
| Αχέρωντας |
 |
| Αχέρωντας |
 |
| Αχέρωντας |
 |
| Αχέρωντας |
 |
| Αχέρωντας |
 |
| Αχέρωντας |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου