Στιγμές της Ηπείρου (μέρος 5ο και τελευταίο)

Το Νεκρομαντείο. Αν και είχαμε αποφασίσει να αντισταθούμε στην έλξη που μας ασκούν οι αρχαιολογικοί χώροι, το Νεκρομαντείο μας νίκησε.

Το επισκεφτήκαμε ένα ζεστό πρωινό. Η Εθνική Οδός περνούσε πλάι στις εκβολές του Αχέροντα, το "Ω" του Αχέροντα, όπως λέγαμε με τον Γιάννη.

Προσπαθούσαμε να φανταστούμε όλους εκείνους που στο παρελθόν έρχονταν εδώ από όλη την Ελλάδα, που έφταναν σε έναν τόπο άγριο, δύσβατο, γεμάτο κουνούπια, φορτωμένοι με την αγωνία του όποιου θέματος τους απασχολούσε.

Οι επισκέπτες περνούσαν αρκετές ημέρες και νύχτες προετοιμασίας, πριν να κατεβούν στην κεντρική αίθουσα, όπου θα συναντούσαν τους νεκρούς τους. Θα ένιωθαν φόβο; Αγωνία; Χαρά; Οικειότητα; Δεν ξέρω. Θα ήθελα να μάθω.

Αντιγράφω από εδώ ότι οι ιερείς του Νεκρομαντείου "Υπέβαλαν τους επισκέπτες σε ψυχολογικές και σωματικές δοκιμασίες είτε με τη δαιδαλώδη, επιβλητική κατασκευή του μαντείου και τις σκοτεινές γεμάτες υγρασία αίθουσες είτε με δίαιτα και με τη βοήθεια κυάμων που μασούσαν ώστε να θολώνουν το μυαλό τους και να εξάπτουν τη φαντασία τους."

 Ένας λαβύρινθος τους οδηγούσε προς την αίθουσα:

ο Λαβύρινθος

χαμένη στον Λαβύρινθο



Προς την κεντρική αίθουσα. Πλάνο της αποξηραμένης Αχερουσίας στο βάθος.



δωμάτιο παραμονής

πυθάρι σε βοηθητικό χώρο

Και έφτανε η ώρα που κατέβαιναν. Η σκάλα είναι στενή και απότομη (δεν ξέρω πώς ήταν τότε).

 

Η αίσθηση είναι ασφυκτική. Το έδαφος ανώμαλο, γεμάτο λάκους.




Αναρωτιέμαι αν τότε αυτοί οι λάκοι ήταν γεμάτοι αίμα από τα θυσιασμένα ζώα. "Για να λάβει ο επισκέπτης απάντηση από την ψυχή έπρεπε να τελέσει προσφορές και να τη βγάλει από τη λήθη δίνοντάς της να πιει αίμα." Πώς θα μύριζε ο χώρος; 

Η υπόγεια αίθουσα είναι πολύ μικρή. Υγρή. Διαβάζω εδώ σχετικά με την αλλόκοτη ακουστική του χώρου. Ο χώρος είναι κατασκευασμένος με τέτοιον τρόπο ώστε να μην αντανακλά καθόλου τον ήχο. Κυριαρχεί απόλυτη ησυχία.  "Δηλαδή, αν και βαθιά μέσα στη γη, θα ήταν σαν να ήμαστε σε υπαίθριο χώρο, όπως στην άκρη ενός γκρεμού, όπου οι φωνές μας δεν επιστρέφουν στα αφτιά μας ύστερα από ανάκλαση σε κάποια επιφάνεια!". Πρόκειται, λοιπόν, για μία αίθουσα που ήταν σκοτεινή και βουβή. Ο επισκέπτης έχανε κάθε αίσθηση του χώρου. "Ο χώρος ήταν συνειδητά κατασκευασμένος, ώστε να δημιουργεί στον επισκέπτη του έντονα ψυχοακουστικά φαινόμενα." Το διαπιστώσαμε:

  Κι έπειτα, η ανακούφιση του να είσαι στον Επάνω Κόσμο:

Εξομολόγηση: δεν είχαμε να ρωτήσουμε κάτι τους νεκρούς. Μόνο κάποιοι αγγλόφωνοι που είχαν κατεβεί πριν από εμάς μας είπαν "Go to hell!" και "I 've been to hell and back" (χαριτολογώντας, βεβαίως :)


Ήταν ένα ευλογημένο ταξίδι! Χαίρομαι που το μοιράστηκα και εδώ. Καλή καινούρια χρονιά να έχουμε και καλά να είμαστε όλοι!