ένας Λάζαρος

Ο Χριστός κραυγάζει με φωνή δυνατή:
"Λάζαρε, έλα έξω!"
και ευθύς ο Λάζαρος έρχεται.

Τα πρόβατα του ποιμένα ακούν και αναγνωρίζουν τη φωνή Του. Λαχταρούν γι΄αυτήν, ησυχάζουν μ' αυτήν και υπακούουν σ' αυτήν. Ο Χριστός καλεί να εγκαταλείψουμε τον τάφο, και να ζήσουμε. Είναι υπέροχο αυτό. Αδιανόητο. Τρελό. Παράλογο. Είναι θαυματουργό. 

Μοιάζει να είναι κάτι που όλοι θα επιθυμούσαμε, αυτή η κίνηση προς τη ζωή. Κι όμως πρόκειται για κίνηση που απορρίπτουμε. Λέμε "όχι, όχι, σε ευχαριστώ, καλά είμαι κι εδώ, στον τάφο μου". Η κίνηση προς τη ζωή είναι επίπονη. Μας είναι πιο εύκολο να παραμένουμε γραπωμένοι στον οικείο μας θάνατο.

Επιμένουμε να επιλέγουμε το σκοτάδι από το φως. Είναι λες και το σκοτάδι αυτό μας δίνει ταυτότητα, ουσία, νόημα. Λες και είναι σχεδόν αμαρτία το φως. Λες και δεν το αξίζουμε. Ή ίσως να φοβόμαστε εκείνο που θα αντικρύσουμε αν τολμήσουμε να αφεθούμε στο φως.

Καλά κάνουμε και φοβόμαστε. Είναι τρομακτικό να δει ο άνθρωπος (σε όλες τις μυθολογίες εκείνος που βλέπει τιμωρείται). Εκτός κι αν γνωρίζουμε ότι εκεί -στο φως- μας περιμένει κάποιος που μας αγαπά, κάποιος που μας έχει αγαπήσει από την αρχή του χρόνου, πριν ακόμα γεννηθούμε. Και κάποιος που θέλει τόσο μα τόσο πολύ να συνεχίσει να μας αγαπά για πάντα. Αρκεί να Του το επιτρέψουμε. Αρκεί να μην φοβηθούμε.

(σκέψεις σκόρπιες των περασμένων ημερών)