ένα χαρούμενο πουλί

Πριν από μερικούς μήνες οι e-αναζητήσεις μου με οδήγησαν στο blog της Rachel Cox (http://rachelcox.blogspot.com/ ). Παρ΄όλο που δεν την έχω γνωρίσει ποτέ από κοντά, η χαρά και η δύναμη της Rachel με έκαναν να την αγαπήσω, να αγαπήσω την ψυχή της. Και, φυσικά, αγάπησα τα υπέροχα παπλώματα που φτιάχνει. Μου θύμησε ξανά το πόσο χαρούμενη είμαι όταν φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου.


Έπιασα λοιπόν τα χαρτιά μου, τα πινέλα μου, χρώματα, υφάσματα, καμβάδες, βότσαλα, ξύλα και άρχισα να φτιάχνω, να παίζω, να πειραματίζομαι. Ταυτοχρόνως ταξίδευα μέσα στον e-κόσμο, ψαχουλεύοντας blogs ανθρώπων –κυρίως γυναικών- που ήταν σε μια κάπως όποια φάση με εμένα: είχαν ξανανακαλύψει τη γοητεία της τέχνης και ήθελαν να κατασκευάζουν, να ζωγραφίζουν, να γράφουν, να φωτογραφίζουν χωρίς να έχουν τον τεχνοκριτικό στο κεφάλι τους να του λέει, να τους φοβίζει, να τους υπαγορεύει. Ήθελα κι εγώ –όπως κι αυτές- να ξαναγίνω το παιδί που ανυπομονούσε να βρεθεί ελεύθερο με τις μπογιές του.

Εμπνευσμένη από τη δουλειά της Kelly Rae Roberts (http://www.kellyraeroberts.blogspot.com/ ) έφτιαξα αυτόν τον πίνακα στο καπάκι του χάρτινου κουτιού όπου φυλάω τα φουλάρια μου. Ήταν ένα παλιό, φθαρμένο κουτί. Τώρα το κοιτάω και κάτι φωτίζεται μέσα μου: είμαι πλασμένη για τη χαρά. Όλοι μας είμαστε!!!! Έχουμε μία κλήση: να ακούσουμε όσα η καρδιά μας ψιθυρίζει.