Ήσυχη

Καθόμαστε στη μικρή βεράντα του πρώτου μας κοινού σπιτιού.
Πίνουμε το κρασί, τη μπύρα, το νερό
τρώμε το φαγητό μας, γελάμε, φιλιόμαστε, μιλάμε.
Οι σπόροι που φυτέψαμε στον κήπο μας πέρυσι, άρχισαν να βλασταίνουν.
Φέτος θα ανθίσουν.

Παίρνουμε βαθιές ανάσες
-το φούλι κι ο βασιλικός-
και δίνουμε βαθιές αγκαλιές
και μοιραζόμαστε νέα προηγούμενων ημερών.

Μιλάμε όλη νύχτα, με χαμηλές φωνές, ψιθύρους, αργά.
Αργά τα ξημερώματα
είναι η κούραση γλυκιά και τρυφερή.
Γαλήνιος πας για ύπνο.
Εγώ φτιάχνω καφέ και πάω στο γραφείο μου.
Έχω ποιήματα να γράψω.
Ποιήματα πρέπει να γραφτούν.

Κρατάω το στιλό
ψάχνω τις λέξεις
μία πρώτη λέξη, κάτι
ο,τιδήποτε.

Το δωμάτιο είναι σιωπηλό.
Το τραπέζι είναι σιωπηλό.
Η καρέκλα είναι σιωπηλή.

Το χαρτί μένει λευκό. (Είμαι άδεια.)

Το χαρτί μένει λευκό. (Είμαι γεμάτη.)

Σβήνω το φως.
Χώνομαι στο κρεβάτι μας.
«Δε θα γραφτούν ποιήματα», μονολογώ χαρούμενη.
Και ήσυχη,
κοιμάμαι