ποίημα

Μερικές μέρες κουράζεσαι πιο πολύ.

Κοιτάς τον ουρανό με σκούρα δάχτυλα και λες
«να 'μουν αλλού»
αναρωτιέσαι πού
αλλά καθόλου δεν σε νοιάζει. Αλλού.

Πιάνεις την τσάντα σου βαριά πιάνεις τα πόδια ασήκωτα.
Ένας καφές θα ταίριαζε.
Και μια αγάπη ίσως. Aλλά όχι...
όχι αγάπη...
μονάχα ο καφές.

Ρουφάς
ρουφάς ρουφάς
θανάσιμα τον μασημένο εαυτό
να σε σπρώξει να κάνεις
(γιατί πρέπει και γιατί θες να πρέπει ναι)
να κάνεις το πιο επόμενο βήμα.

Πλένεις τα δόντια άγρια να στάξουνε
αίμα γλυκό.

Κοιμάσαι.

Τρομαγμένη.