029

αυτό είναι το νερό μου... σσσς...

Ξέρω πως θα μ’ αγαπάει για πάντα.

Αυτό το κορμί είναι όμορφο. Έχει μακριά δάχτυλα. Πάω στοίχημα πως ήταν σκίουρος. Βεβαίως! Δεν μπορεί να γίνεται αλλιώς.

Δεν με πονάει. Διόλου. Όσο κι αν. Είναι. Σιωπηλός. Και όμορφος. Αυτό το κορμί του. Είναι όμορφο. Μυρίζει μέλι. Και φλούδα γάλατος. Μυρίζει. Το κορμί. Του.

Τα πέλματά μου παύουν. Να πολεμούν να ποθούν να πατήσουν το πάτωμά του. Ή. Κάποιο πάτωμα. Αλλά όχι πάντως το δικό. Του. Πάτωμα. Ποθούν να περιφέρονται, τα πέλματά μου –μην ξεχνάς- άσκοπα βουβοκοπώντας το άπππππειρο. Τίπ-οτα. Τιπ τιπ τιπ – οτα.

Ξέρω πώς. Πώς. Το ξέρω ναι το πώς. Θα μ΄αγαπάει για. Πάντα.Ναι. Και θα ‘ναι όμορφος. Για π@@.

Αν κάτι μου ζητούσε, θα του το ‘δινα. Αν κάτι, μου ζητούσε θα του το ‘δινα. Αν κάτι μου, ζητούσε θα. Ναι. Σίγουρα θα.

- Λέγε με... μμμμ.... λέγε με «μπαμπά». Μπορείς; Μπ. Μπα-μπά. Λέγε με.

Μα μόνο του χαμογελώ. Είμαι βουτηγμένη στην ευτυχία. Τα χέρια μου φασκιωμένα, τα πόδια μου φοράνε κάλτσες με ροζ φράουλες, πίνω το πλαστικό μου μπιμπερό, σαλιωμένα όλα τα μέσα χρώματα μα μόνο. Μόνο του χαμογελώ. Μπαμπάς. Αυτός είναι. Ο μπαμπάς. Είναι όμορφος.

Είναι όοοομορφος. Κι ας είναι σκίουρος. Κι ας ήταν σκίουρος. Επειδή. Γι’ αυτό είναι όοοομορφος.

- Ω ω ω, το μωρό!

Είναι και πάλι. Σιωπηλός. Μιλάει. Μα δεν λέει. Δεν. Τίποτα. Μα ξέρω. Πως θα μ΄αγαπάει για πάντα. Ξέρω.

Αγάπα με, μπαμπά. Αγάπα με, μπαμπά. Το σώμα σου χώσε, μέσα, στο δικό μου. Σώμα. Σώ-μα.

- «Σώ-μα». Μπορείς να πεις σώ-μα, μπαμπά;

αυτό είναι το κουτί μου... σσσς....

- «Σώ-μα». Μπορείτε να πείτε σώ-μα;

Κρέμμεται βουβό. Αιωρείται. Ελαφρύ. Πούπουλο. Το φυσάει ο άνεμος. Βουβός κι αυτός.

Κρέμμεται.

Το πέλματα πρησμένα. Τόσες ώρες το αίμα κατέβηκε. Δεν έσταξε το αίμα. Δε βρήκα μαχαίρι. Βρήκα σκοινί. Όχι χοντρό. Σκοινί.

Κρέμμεται. Και είναι ήδη πόσες μέρες; 029. Τόσες μέρες. Και άλλες τόσες νύχτες. Τα σκουληκάκια με γλύφουνε. Με θέλουνε να γίνω καινούριο. Σώμα.

Χωράω πια.

Είμαι βουτηγμένη ξανά.

Στην ευτυχία.