Είμαι αλλού

Τώρα πια είμαι εδώ.

φωτογραφικό ταξίδι στην Ευρυτανία

Αναζητώντας το φθινόπωρο, αφήσαμε την Αθήνα και είπαμε να διαβούμε τα δάση της Ευρυτανίας. Είχαμε ξαναπάει, αλλά το χιόνι δεν μας είχε επιτρέψει τότε να κάνουμε όσες βόλτες θα θέλαμε.

Ο κόσμος ήταν λιγοστός, όπως μας αρέσει.

Η φύση ήταν ήσυχη, ξεκουραστική.

Το αεράκι κρύο επαρκώς και τα τσιπουράκια εξαιρετικά.

Ανάψαμε και τζάκι.

Μυρίσαμε βρεμένο χώμα.

Ανάψαμε κι ένα κερί.

Γιορτάσαμε γενέθλια.

Όλα ήταν γιορτή.




στο Παλαιό Μικρό Χωριό

φθινόπωρο

στο Βουτύρο

΄Το Βουτύρο έχει και μουσείο εκπαίδευσης. Δεν μπορέσαμε να το επισκεφτούμε. Ίσως να εξέθεταν παλαιότερους τρόπους παιδείας; Δεν ξέρω. Θα είχε ενδιαφέρον.

κρυφή ματιά μες στο μουσείο εκπαίδευσης

"Ως φοβερός ο τόπος ούτος ουκ εστί τούτο, αλλ η οίκος Θεού και αυτή η πύλη του ουρανού".
(πολύ μου αρέσει αυτή η θεολογία.)

Αν δεν ποζάρω,......

στη μονή Προυσσού

στη μονή Προυσσού

Ήθελα να τον πάρω μαζί μου :(

η μονή Προυσσού

μια καρδιά μέσα στο δάσος

φθινόπωρο

φθινόπωρο

και μπόλικη πυκνή-πυκνή ομίχλη

μια καλλιτεχνική στιγμή :)

και λίγη ακόμα ομίχλη, που έκανε τον Γιάννη ευτυχισμένο σαν παιδί :)

Το σπίτι

Όταν φτάνεις στην εξώπορτα του σπιτιού, όταν βάζεις το κλειδί και το στρίβεις να ανοίξει την πόρτα. Και μπαίνεις. Και κλείνεις την πόρτα πίσω σου. Τότε, ναι, μπορείς να ανασάνεις ελεύθερα και πάλι.

Κάποτε το σπίτι δεν με χωρούσε. Γύριζα μανιωδώς σ΄αυτήν την πόλη, αναζητώντας φίλους να πιούμε έναν καφέ, ασχολίες να κρατούν απασχολημένους το νου και την ψυχή μου. Έψαχνα να ξεσκαρτάρω, να βρω ποια είμαι και ποια όχι. Με αυτήν τη λαχτάρα ήταν που είχα έρθει στην Αθήνα: να τολμήσω να σηκώσω το κεφάλι μου, να δω καταπρόσωπο τον εαυτό μου, να τον γνωρίσω. Τρόμαξα στην αρχή με εκείνο που είδα και από τότε - από τότε που τόλμησα να δω αληθινά - προσπαθώ να τον αγαπήσω, τον εαυτό μου.

Για κάποιους ανθρώπους μοιάζει να είναι εύκολο, αν και δεν μπορώ φυσικά να ξέρω τί κουβαλάει ο καθένας στην ψυχή του. Μοιάζει να μπορούν να προχωρήσουν παρακάτω, να μην κουβαλάνε εκείνο το τεράστιο φορτίο που λέγεται "παρελθόν", να μην το έχουν συνεχώς σύντροφό τους, παρατηρητή και κριτή. Από αυτό ακριβώς το παρελθόν πάσχιζα επί χρόνια να ξεφύγω. Όχι πως μου είχε συμβεί κάτι εξαιρετικό, κάτι διαφορετικό από ό,τι συμβαίνει σε κάθε μέσο άνθρωπο, αλλά -για κάποιον λόγο- είχα την τάση, όπως την έχω και τώρα, να αναλύω τα πάντα, να τα ανασκαλεύω ξανά και ξανά, μέχρι να εξαντλώ και αυτά και εμένα.

Τότε ήταν το σπίτι φυλακή. Ή πάντως, δεν ήταν ήτανε φωλιά.

Σε λίγο θα γίνω 38 χρονών. Έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε που ήρθα στην Αθήνα. Έζησα εδώ το μεγαλύτερο μέρος της μέχρι τώρα ζωής μου. Τώρα είναι το σπίτι καταφύγιο. Όχι επειδή έχω στ΄αλήθεια βρει τον εαυτό μου ή επειδή έχω συμφιλιωθεί μ΄αυτό που είμαι, αλλά επειδή έχω αγαπηθεί. Το σπίτι είναι ο τόπος που είμαι με τον αγαπημένο μου. Με εκείνον που δεν βλέπει σε εμένα όλα τα στραβά που βλέπω εγώ και μου νομίζω ότι βλέπουν και οι άλλοι. Ή μπορεί να τα βλέπει, μα δεν τα κάνει κεντρικά του ποια είμαι.

Το σπίτι είναι, πια, τόπος ελευθερίας. Τόπος ησυχίας και ασφάλειας. Το σπίτι έχει γίνει τόπος αγάπης.



Το παράθυρό μου
φάρδυνα
όταν ήρθες

μια αμυγδαλιά φύτεψα
μια βρύση άνοιξα
μια μπουγάδα άπλωσα

την πόρτα
στένεψα
να μη χωρά να φύγεις.

στην Καλαμάτα

φωτογραφικό ταξίδι

Καλαμάτα-Δολοί-Καρδαμύλη-Δολιανά

Ξυπνήσαμε το πρωί του Σαββάτου με έναν απρόσμενα συννεφιασμένο ουρανό να μας καλημερίζει.

Η Καλαμάτα, για όσους έχουν σχέσεις μαζί της, είναι γνωστό πως είναι βροχούπολη.

Μετά από την μπόρα, πήραμε τους γονείς μου και ακολουθήσαμε την ακτογραμμή προς τη Μάνη,
φτάνοντας στους Δολούς.

στους Δολούς

στους Δολούς

Βρήκαμε και ξεναγό, στο πρόσωπο της κυρίας Βαγγελίας Αρβανιτάκη, η οποία όχι μόνο μας τριγύρισε σε όλο το χωριό, αλλά μας έλεγε και την ιστορία του κάθε σπιτιού και της οικογένειας που το κατοικεί. Φεύγοντας, μας χάρισε ρίγανη, σύκα και φρέσκους, κατακίτρινους κατιφέδες.

Είχα θελήσει να πάμε ίσα με τους Δολούς για να επισκεφτούμε ένα μοναστήρι, γνωστό για τους βραβευμένους και οικολόγους μοναχούς του. Δεν μπορέσαμε να μπούμε. Αλλά μπορέσαμε να φωτογραφίσουμε ένα από τα γαϊδουράκια που έχουν βρει καταφύγιο εκεί.





Και μετά τους Δολούς, βόλτα μέχρι τη Μάνη. Συγκεκριμένα, πήγαμε στον κόλπο του Φονέα. Ή μάλλον, μας πήγαν οι γονείς μου. Είμαι πολύ τυχερή που έχω την ευλογία να μου δωθεί ο χρόνος να μεγαλώσω και να ζουν και οι γονείς μου. Που σημαίνει ότι έχουμε τη χαρά να βρισκόμαστε ως ενήλικες, ως φίλοι και σύντροφοι. Όσο ωραίο είναι να αγαπάς τον γονιό που σε φροντίζει, τόσο ωραιότερο είναι να τον αγαπάς επειδή τον γουστάρεις και τον σέβεσαι ως άνθρωπο. Είμαι ένας τυχερός άνθρωπος.





τοιχογραφία στους βράχους του Φονέα







σπηλιά στη θάλασσα





ο ορίζοντας





οι γονείς μου στον Φονέα





κι άλλος ορίζοντας





πίκνικ





και ξανά



η φωτογραφία είναι κουνημένη, αλλά τόσο ωραία που δεν με νοιάζει

στην υγειά μας!

στην Καρδαμύλη

στην Καρδαμύλη

στην Καρδαμύλη

στην Καρδαμύλη

στην Καρδαμύλη

στην Καρδαμύλη ( ο μπαμπάς μου - εμπνευσμένος από τον Ζορμπά;;;; -ίσως)

Και φεύγοντας προς Αθήνα, ανεβήκαμε για λίγο στα Άνω Δολιανά, όπου μένουν οι φίλοι μας. Ήπιαμε ένα τσιπουράκι και γιορτάσαμε τη χαρά του μικρού Κωστή, ο οποίος έκανε για πρώτη φορά ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες!!!!! Wow!!!!!

Συμπέρασμα: η ζωή είναι ωραία!!!!!! 

what's in a name?

Κουβέντιαζα με τον αγαπημένο μου για τα περί Αριάνδης και Ξένιου Διός και άλλων σπουδαίων ιδεών, και παραπονιόμουνα η άμοιρη που δεν έχω κι εγώ όνομα αρχαιοελληνικό μήπως και γίνω νομοσχέδιο.

- Και γιατί να πρέπει να είναι αρχαιοελληνικό; Μια χαρά θα τους βόλευαν και τα δικά μας.

Οπότε αρχίσαμε να υποθέτουμε μελλοντικά σχέδια/νομοσχέδια, μπας και καβατζάρουμε τις ιδέες/ονόματα, οπότε -στο μέλλον- διεκδικήσουμε πνευματικά δικαιώματα.

Ιωάννης (ο αγαπημένος μου) -> Αποκάλυψη του Ιωάννη -> νόμος που υποχρεώνει να ανοίγονται λογαριασμοί για να αποκαλύπτονται τα περιεχόμενά τους

Μαρία (εγώ)-> Παρθένος Μαρία -> νόμος ηθικός (πώς θα ενημερώσουμε τα παιδιά μας για τους κινδύνους του σεξ).

Νικόλαος (όνομα πατρός μου) -> Προστάτης των ναυτικών -> νόμος επιβολής έκτακτου φόρου σε όσους έχουν βάρκα και τρόμπα για να την φουσκώνουν

Σοφία (όνομα μητρός μου) -> σοφία -> όποιος έχει κάποια ιδέα εξόδου από την κρίση άλλη από την εγκεκριμμένη είναι ύποπτος

Ιωσήφ (όνομα πεθερού μου) -> υιοθέτησε τον Ιησού -> "Ουδείς Έλληνας δύναται να υιοθετήσει παιδί μη έχον ελληνική ιθαγένεια εκ των φυσικών γονέων του."


Αυτά και λοιπά λοιπά
κουβεντιάζουμε τα βράδια αργά
με τον αγαπημένο.


Υ.Σ.
What's in a name?, αναρωτιότανε
τα βράδια ο Σαιξπήρος.