Ημέρα Μουσικής

Ήτανε χθες Μέρα Μουσικής.  Ήτανε και η αρχή του καλοκαιριού (η επίσημη). Που σημαίνει πως ήτανε η τέλεια ευκαιρία να κατεβούμε στην όμορφη Αθήνα και να απολαύσουμε το δροσερό αεράκι.

Η Αθήνα αυτή είναι μία άλλη Αθήνα. Είναι από εκείνες τις Αθήνες που σε κάνουν να αγαπήσεις τον άνθρωπο, να πεις "να, βρε παιδί μου! για όλα αυτά αξίζει να ζεις!".

Η Καπνικαρέα πάντα με χαροποιεί. Μία ήσυχη και προσωπική πλατεία που ανοίγεται ξαφνικά καθώς κατεβαίνεις την Ερμού. Κάτι σαν είσοδο προς το Μοναστηράκι, την Πλάκα, το Θησείο. Η ενέργεια αλλάζει. Οι άνθρωποι γίνονται ανθρωπότεροι.

Αν έχεις και την Φιλαρμονική του Δήμου να σου παίζει Χατζηδάκι, τότε μπορείς να φιληθείς με τον αγαπημένο σου, να τραγουδήσεις και να αφήσεις την ευτυχία να μουδιάζει τα ακροδάχτυλά σου.

Χαζεύεις και ένα σκύλο. Ήρεμο. Πόσο άλλη είναι η ζωή για τα ζώα. Πόσο έχουμε χάσει το ζώο μέσα μας... Πόσα βιαστήκαμε να το πουλήσουμε για να γίνουμε "πολιτισμένοι"...

Εκεί που περπατάς, νάσου ο κ. Βενιζέλος μπροστά σου. Demote????

Οπότε φτάνει η σωστή ώρα για ένα ουζάκι. Πώς μπορεί να έρθει το καλοκαίρι χωρίς ουζάκι;

Ανεβαίνεις μετά τον πεζόδρομο πλάι στις ράγες του τρένου. Φωτογραφίζεις το κτίριο της Αρχαίας Αγοράς, όσο περιμένεις να περάσει το κόκκινο τρενάκι, το γεμάτο τουρίστες.

Και, ναι!, έφτασε επιτέλους η ώρα να πας να ακούσεις τον υπέροχο Γιώργη Χριστοδούλου. Πόσο σε ταξιδεύει αυτή η γλυκιά φωνή. Πόση ήσυχη ευτυχία, πόσο χρώμα, πόση ομορφιά φέρει αυτή η φωνή... (http://www.youtube.com/watch?v=4Ga4UqHdjD0&feature=endscreen&NR=1)

Χορεύουν ζευγάρια από τους Athens Lindyhop. Βγάζεις μία "κρυφή" φωτογραφία χωρίς φλας, για να μην ενοχλήσεις τους χορευτές. Εσύ και ο αγαπημένος χορεύετε επίσης σε μια γωνιά. Δεν ξέρετε τα βήματα. Κάνετε ότι σας λέει η μουσική.

Χορεύει και ο  Γιώργης.

Γυρίζεις στο σπίτι. Πέφτεις στο κρεβάτι. Η ζωή είναι ωραία.