Ένας κάποιος άνθρωπος.
Με μπλε ρούχο.
Με πόδια γυμνά, μπλε και αυτά.
Μάτια σκυφτά. Δεν ξέρω πια τί χρώμα.
Κάθεται κουρνιαχτός έξω από την Τράπεζα.
Χέρι απλωμένο.
Χέρι ζητά.
«Δες με! Υπάρχω. Είμαι κι εγώ ένας κάποιος.
Έλα εδώ. Πάρε με μιαν αγκαλιά.
Αγάπησέ με.»
Κουμπώνω πιο βαθιά το παλτό μου
κρατάω πιο σφιχτά την τσάντα μου
κρύβω πιο καλά τα δάκρυά μου.
Ξέρω πως Εσύ τον βλέπεις. Όπως και εμένα.
Και θυμώνω.
Με Εσένα. Με εμένα. Με με αυτόν.
Πόσο άσπρο είναι τούτο το φως. Και πόσο μαύρο. Και πώς να τολμώ να ζω;
Θα ξέρουμε άραγες ποτέ γιατί έγιναν όλα αυτά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου