Πολύ συχνά χάνω την ισορροπία μου. Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι τα συναισθήματά μου πάνε πάνω-κάτω. Αυτό που ήταν σημαντικό και επείγον χθες δεν είναι πια. Αυτή που ήμουν δεν είναι αυτή που είμαι. Λοιπόν, ποια είμαι; Πώς μπορώ να βεβαιωθώ ότι αυτό που αισθάνομαι σήμερα είναι αληθινό; Πώς μπορώ να ξέρω;
Καταλαβαίνετε τί εννοώ; Αισθάνεστε κι εσείς ποτέ να χάνεστε έτσι; Ή μάλλον όχι πραγματικά να "χάνεστε", αλλά κυρίως σαν να βρίσκεστε σε μια γκρίζα ζώνη. Να γνωρίσετε ότι δεν θέλετε να επιστρέψετε στο παρελθόν, αλλά ότι εκεί ήσασταν τουλάχιστον ασφαλείς και ζούσατε σε ένα οικείο περιβάλλον, έστω κι αν δεν ήσασταν πραγματικά ευτυχισμένοι. Ξέρετε επίσης ότι θέλετε να προχωρήσετε προς στο μέλλον, χωρίς όμως να ξέρετε πραγματικά τι είναι το μέλλον αυτό, τί σας περιμένει στο μέλλον αυτό ή πώς να προχωρήσετε για να το προσεγγίσετε. Και, ναι, τελικά δεν ξέρετε αν αυτό το αόριστο και άγνωστο μέλλον θα σας κάνει λίγο πιο χαρούμενους.
Πολλά ερωτήματα! Πώς μπορώ να τα ξεπεράσω; Πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε τον φόβο και την αμφιβολία; Ξέρω ότι είμαι ένα δημιουργικό ον και ότι μου αρέσει να ρισκάρω. Αλλά είμαι επίσης και άνθρωπος που σκέφτεται και ζυγιάζει τα πάντα ξανά και ξανά και ξανά. Αλλά, ω ναι, είμαι επίσης ανυπόμονη (δεν είμαι καλή στο να περιμένω - μην ανησυχείτε, προσπαθώ να βελτιωθώ).
Οπότε, ποια είναι η κινητήρια δύναμη που με/μας οδηγεί προς τα εμπρός; Η απάντησή μου είναι η εξής: η πίστη.
Ναι, αλλά, πίστη σε τί; Πίστη ότι όλα θα πάνε καλά, ότι όλα θα συμβούν με τον πιο ωφέλιμο τρόπο. Ίσως όχι με τον τρόπο που είχα φανταστεί και επιθυμούσα, ίσως όχι στον χρόνο που είχα θελήσει και ελπίσει, αλλά όλα θα πάνε καλά. Πίστη στο Θεό και στον τρόπο που ο καθένας μας καλείται να πορευθεί. Είμαστε σε μια πορεία. Είμαστε ταξιδιώτες. Δεν μπορούμε να μείνουμε στάσιμοι. Η στασιμότητα δεν είναι στα μέτρα μας, όχι αν θέλουμε να είμαστε πρόσωπα και να ζούμε μια πλήρη ζωή.
«εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσιν και περισσόν έχωσιν»
Κατά Ιωάννην 10:10
Υ.Σ. Όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα συλλογιζόμουν το τριήμερο στον Παλαιό Παντελεήμονα στον Όλυμπο.
Με τόση πολλή ομίχλη αισθανόμουν λες και ήμουν σε θρίλερ.
 |
| (για να μην νομίσετε ότι είμαι και πολύ σοβαρό άτομο :)))) Υπήρχαν και όμορφα φυτά. |
 |
Και έργα τέχνης.
Και δική μου τέχνη.
και όλα αυτά ακούγοντας την υπέροχη Priscilla Ahn .
4 σχόλια:
πιστη στον εαυτο μας και τις δυνατοτητες μας μαιρη μου...αυτο και τιποτα αλλο!!!!
Να είσαι καλά, Pink dreamer...
Νόμιζα ότι αυτό το "πρόβλημα" ανισορροπίας οφειλόταν στο νεαρό της ηλικίας μου, τώρα βλέπω πως απλά το έχουμε μέσα μας! Θα συμφωνήσω με τη μάγισσα από πάνω!! Α και η τρέλα πάντα χρειάζεται!!! :)
λΕλένη μου, νομίζω ότι όσο ζούμε μαθαίνουμε (αν είμαστε ανοιχτοί στο να μάθουμε). Που σημαίνει ότι σίγουρα θα περνάμε και φάσεις ανισορροπίας. Οπότε, δεν ξεφεύγεις με το πέρασμα το χρόνου :))))
Δημοσίευση σχολίου