Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Αίμα

Τα μπράτσα μου δεν ξέρουνε πώς
να σ΄ αγκαλιάσουν όχι
όχι όπως εγώ θέλω αλλά όπως εσύ
χρειάζεσαι τώρα επειγόντως Ξετυλίγω
τη ρόμπα βγάζω το βυζί να σε ταϊσω Ψάχνω
τραγούδια να σου μάθω την ομορφιά
Δίνω το δείκτη μου στο στόμα σου
να τον δαγκώσεις να ματώσει να ανακουφιστούν τα ούλα Τρομάζεις
"μην κλαίς... μαζί για πάντα"
αρπάζεσαι απ΄τη φτέρνα μου
μυρίζεις το στόμα μου
σιχαίνομαι τα σάλια σου το λαβωμένο σου κορμί το μπλαβινιασμένο
σιχαίνομαι τους αφρούς τη βρώμα τη σαπίλα σου
σιχαίνομαι την πρέζα τον αρρώστια τη μανία σου
σιχαίνομαι εμένανε που μ΄ακουμπάς που μου ζητάς
να σ΄αγαπήσω
σιχαίνομαι σου δίνω ό,τι μπορώ
σου δίνω ό,τι αντέχω θέλω
να είμαι άνθρωπος (για μένανε το κάνω)
γάλα κουβέρτα αγάπη δίνω
"μαζί μαζί για πάντα" λέω

[...]

166 : έχουμε πολλά περιστατικά
εγώ: ελάτε γρήγορα!
οι μελλοθάνατοι - εμείς

σειρήνα φτάνει
σειρήνα φτάνει
κρατήσου φτάνει
φτάνει

το ασθενοφόρο
φορείο νοσοκόμοι
αδιάφοροι (τη δουλειά τους κάνουνε. πόσα θα έχουνε δει. υπόθεση ρουτίνας)
φεύγεις
μόνη στο πεζοδρόμιο
μένω

προσεύχομαι
για μας



(στον νεαρό της Σπύρου Τρικούπη 29)

2 σχόλια:

meril είπε...

Δεν γίνεται αλλιώς να γυρίσεις πίσω αν δεν ξεφορτώσεις....

Mairi είπε...

ξεφορτώνω όσο φτάνουνε τα χέρια μου. δεν ξέρω άλλο τρόπο (ακόμα).

σ΄ευχαριστώ,
meril.