Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Sharon Olds




Επιστρέφω στον Μάιο του 1937

Τους βλέπω: στέκονται στις επίσημες πύλες των κολλεγίων τους,
βλέπω τον πατέρα μου να κάνει βόλτες
κάτω από την κίτρινη σοβατισμένη αψίδα,
κόκκινα κεραμίδια λαμποκοπούν σαν λυγισμένες
πλάκες αίματος πίσω από το κεφάλι του,
βλέπω τη μητέρα μου με μερικά ελαφριά βιβλία στο γοφό της
στέκεται στην ψηφιδωτή κολώνα
η καγκελένια πόρτα ακόμα ανοιχτή πίσω της,
το κιγκλίδωμα μαύρο στον μαγιάτικο αέρα,
ετοιμάζονται ν' αποφοιτήσουν, ετοιμάζονται να παντρευτούν,
είναι παιδιά, είναι κουτά, ξέρουν μόνο πως είναι
αθώα, δεν θα έκαναν ποτέ κακό.
Θέλω να πάω κοντά τους και να πω Σταματήστε,
μην το κάνετε - είναι η λάθος γυναίκα,
είναι ο λάθος άντρας, θα κάνετε πράγματα που
δεν μπορείτε να φανταστείτε ότι θα κάνατε,
θα κάνετε άσχημα πράγματα σε παιδιά,
θα υποφέρετε με τρόπους που δεν έχετε καν ακούσει,
θα θέλετε να πεθάνετε. Θέλω να πάω
κοντά τους εκεί στη λιακάδα στα τέλη του Μαΐου και να το πω,
το πεινασμένο όμορφο κενό πρόσωπό της στρέφεται προς τα μένα,
το θλιβερό ωραίο άθικτο σώμα της,
το αλαζονικό όμορφο τυφλό πρόσωπό του στρέφεται προς τα μένα,
το θλιβερό ωραίο άθικτο σώμα του,
αλλά δεν το κάνω. Θέλω να ζήσω. Τους
ανασηκώνω λες κι είναι χάρτινες κούκλες
(αρσενική και θηλυκή) και κοπανάω τη μία στο γοφό
της άλλης ίδια με τσακμακόπετρες να βγάλουν
σπίθες τα κορμιά τους, λέω
Κάνετε ό,τι είναι να κάνετε, κι εγώ θα το διηγηθώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: