Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Παραμύθι


Μία φορά κι έναν καιρό
οι ντόπιοι στήσαμε χορό
επάνω στα αλώνια.

Ήρθε ευθύς ο γείτονας
έφερε την κυρά του
'κείνη με τα βαριά βυζιά
που 'ταν γεμάτα αγάπη.

Στραγγίξαμε το γάλα της
κόψαμε το λαιμό της
ρουφήξαμε το αίμα της
μετά τα κόκκαλά της.

Ούτε στιγμή δε γκρίνιαξε
μόνο χαμογελούσε
όσο τραχιά τα δόντια μας
γλείφαν τη νοστιμιά της.

- Εχόρτασα!, ξεφώνισε γουρουνοποδαρούσα.
- Κι εμένα η μπάκα φούσκωσε, κρόασε ο καμπούρης.
- Φέρτε κρασιά! Φέρτε βιολιά! Να ανάψουμε το γλέντι!

Σπάσαμε τα τακούνια μας
στα βήματα του μπάλου
του τσάμικου, της ζεμπεκιάς
μα και του βαλς, καρδιά μου.

Αέρινα τα βήματα
σαν να 'μασταν αγγέλοι
ο αχαμνός ο καραφλός
η βοϊδομάτα σκύλα
ο λιπαρός χοντρομπαλάς
και η βλογιοκομμένη.

Χωνέψαμε τα κρέατα
που λιώναν στα στομάχια
κι όλοι μαζί με μια φωνή
κράξαμε «θέλω κι άλλο!».

Πήγε λοιπόν ο φούρναρης
ο ξακουστός κυρ-Τάκης
κι έφερε την κοράκλα του
να φτιάξουμε στιφάδο.

Κοφίνια καθαρίσαμε
αμέτρητα κρεμμύδια
βρωμίσανε τα χέρια μας
δακρύσαν τα όμματά μας.

- Υπομονή δύο λεπτά
και θα σας τη σερβίρω!

- Νόστιμη που 'ναι η κόρη σου!
- Σαν τα ψωμία σου φρέσκια!
- Μπράβο κυρά Καλλιόπη μας
που χάμωσες τον Τάκη
να βγάλεις τέτοιο θάμα.

Μεσάνυχτα
χαράματα
μεσάνυχτα και πάλι
σαν φάγαμε σιγά-σιγά
ένα-ένα τα κοράσια
διαλέγοντας προσεκτικά
μόνο τα πιο ωραία.

Κι όσο γεμίζαν τ' άντερα
ζαχαρωμένα χείλη
νερατζοφιλημένα αυτιά
και μάγουλα ροδάτα
έφτιαχνε η κοψιά μας
έσταζε η λαλιά μας
ροδόσταμο και μέλι
έστρωνε εμάς η μούρη μας
ξάνθαιναν τα μαλλιά μας
φούσκωναν τα γλουτάκια μας
γέμιζαν τα καυλιά μας.

Αχ, να 'σουνα εκεί
να 'βλεπες τη γιορτή μας
να 'λεγες «στην υγειά σας!»
και «πάντα τέτοια, βρε παιδιά!».

Τώρα που ακούς τα λόγια μου
μη φοβηθείς, μην τρέξεις
και μη βιαστείς τάχα να πεις
πως είμαστε φονιάδες
μην πηλαλάς στο δικαστή
να μας κατηγορήσεις.

Η φάρα μας είναι καλή
εργατική και τίμια
μα όσα και να έχουμε
θέλουμε αυτό που λείπει.
Όλα μας τα δωσε ο Θεός
εκτός από το κάλλος.

Κι αφού το ξέρουμε καλά
απ΄ τους αρχαίους μύθους
γρήγορα πως ο άνθρωπος
γίνεται αυτό που τρώει...

Θέλεις την ωραιότητα;
Φάε καμιάν ωραία.

Θέλεις την αθωότητα;
Φάε καμιάν αθώα.

Θέλεις να γίνεις ποιητής;
Φάε τους ποιητάδες.

5 σχόλια:

Ρωξάνη είπε...

:)

Mairi είπε...

right back at you, Ηλιόδεντρον
:-))))))))))))))))

meril είπε...

Α! Μαίρη.... Μαίρη...
γιατί δεν το αφιέρωσες στους σχολιαστές στο ΠΟΙΕΙΝ;

KALYPSO είπε...

σε καθε γραμμη,τροφη (κ)ολιγων
που αφηνει ο Ποιητης(;)
αυτοκτονει ετσι και αλλιως
δεκαρα δεν δινει αν μετα θα φαγωθει..
καλησπερα..

Mairi είπε...

Kalypso geia. Giati aftoktonei? (an ki exo kpoies idees)

M.