Το κόκκινο πουλόβερ

Η γυναίκα με καλησπερίζει. Ανταποδίδω τον χαιρετισμό, μάλλον από κεκτημένη ταχύτητα και με τον αυτοματισμό που χαρακτηρίζει την καθώς πρέπει αγωγή μου. Αναρωτιέμαι τί ώρα να ‘ναι κι αν πράγματι στέκει το «καλησπέρα» αντί για το «καλημέρα». Κοιτάζω το ρολόι μου. Έχει περάσει δώδεκα, οπότε μάλλον στέκει. Δεν έκανε κανένα λάθος. Άρα ούτε κι εγώ.
Χρειάζομαι όμως κάποια δευτερόλεπτα ακόμα για να διαπιστώσω ότι δε γνωρίζω τη γυναίκα αυτή. Ποια είναι;
- Κουρασμένη φαίνεστε, κυρία Άννα.
Είναι η Ντίνα η καθαρίστρια. Προφανώς μόλις έφτασε στην εταιρεία, αφού φοράει ακόμα το τζιν της κι ένα κόκκινο πουλόβερ. Ένα κόκκινο πουλόβερ. Έχω κι εγώ το ίδιο ακριβώς πουλόβερ. Περίεργο. Δε θα φανταζόμουν ποτέ ότι η Ντίνα κι εγώ έχουμε το ίδιο γούστο. Σχεδόν δεν θα φανταζόμουν ότι έχουμε τις ίδιες ανάγκες. Γιατί;
- Κουρασμένη φαίνεστε.
Πρώτη φορά τη βλέπω με τα δικά της ρούχα. Μέχρι τώρα ήξερα να αναγνωρίζω την παρουσία της από τις ελαφριές της κινήσεις καθώς έρχεται να καθαρίσει τα γραφεία μας από τους καφέδες και τα άχρηστα χαρτιά που γεμίζουν τους κάδους. Και φυσικά, φυσικά, από εκείνην την απαίσια στολή που την αναγκάζουν να φοράει. Μία ρόμπα-ποδιά σε σκούρο μπλε κι ένα μαύρο παντελόνι.
Αν ήταν δυνατόν να της δίνουν κάποια μπέρτα να την κάνει αόρατη μετά χαράς θα το έκαναν. Το παν είναι να μην ενοχλούνται οι υπάλληλοι, να μην υπάρχει κάτι να τους αποσπάσει την προσοχή από τη σοβαρή εργασία τους. Η καθαρίστρια δεν είναι υπάλληλος.
- Να μην κουράζεστε τόσο πολύ.
Πρώτη φορά βλέπω τη Ντίνα με το κόκκινο πουλόβερ το ίδιο με το δικό μου. Είναι σχεδόν ωραία. Σίγουρα πιο όμορφη από εμένα. Αλλά ποιος νοιάζεται τώρα γι΄αυτά;
Μπαίνω βιαστικά στην τουαλέτα και κλείνω πίσω μου την πόρτα. Ακούω τα βήματα της Ντίνας πριν χαθούν στο δωματιάκι της. Εκεί θα αλλάξει ρούχα, θα ντυθεί τη στολή της, θα γίνει η γνώριμη φιγούρα.
Πλένω τα χέρια μου και κοιτάζομαι στον καθρέφτη του μπάνιου. Πράγματι φαίνομαι κουρασμένη.
Είμαι κι εγώ σαν τους άλλους. Τόσον καιρό δεν είχα δει τη Ντίνα. Ήτανε αόρατη.