Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

ποίημα

Το φίδι που σε κυνηγάει ξέρεις να μου το πεις;

Το χαϊδεύεις χαϊδεύεται
γίνεται
όμορφο πολύ και δυνατό.
Το σπρώχνεις να σου φύγει
έρχεται
όλο και πιο πιο κοντινό.

Ακούει τη φωνή σου (ακόμα και εκείνη που αρνείσαι).

- Τρομάζει;
- Όχι. Όχι αυτό. Δεν.

Ξέρει.

Ξέρει τη δυναμή του
πώς σε τυλίγει
πώς ρουφά
πώς χώνεσαι ευτυχισμένη μέσα του
σαν στο υγρό της μήτρας
σαν στο υγρό του έρωτα
σαν στο υγρό του τέλους.

Είναι μεγάλο. Κι άλλοτε μικρό.
Είναι μαύρο. Και άλλοτε λευκό.
Είναι εσύ. Και άλλοτε εγώ.

Είναι το τέλος; Είναι η αρχή;
Είναι αμαρτία; Είναι ζωή;

Δεν υπάρχουν σχόλια: