Σάββατο 9 Μαΐου 2009

ποίημα



Βαστώ χαρτί.
Στεγνώνουν τα μαλλιά.



Μία φορά κι έναν καιρό ήταν ένας γάτος.




- Δες! Δες μαμά! Φτάνει. Νάτο. Δες!

Σκεπάζει.
Όλα: κεράσι σκυλί μπουκάλι μπύρα παγκάκι πλατεία άστεγος χέρια.
Σκεπά (ζει)


- Δες μαμά! Έφτασε! Νατο. Δες!

Δεν ξέραμε να το ξεμπλέξουμε πώς
να βρούμε την αρχή του να το βάλουμε σε μίαν
κάποια κάπως να το ονομάσουμε δεν ξέραμε
δεν πια τί.
Μήπως το αγαπούσαμε;
Το πήραμε μιαν αγκαλιά, του είπαμε «έλα, ομορφιά μου, έλα να μας σκεπάσεις, έλα έλα, κάποιος επιτέλους ας μας σκεπάσει, κι ας είσαι εσύ αυτός ο κάποιος.»
Και μας σκέπασε.
Κι ας ήτανε τσιμεντένιο. Πλάκωνε. Εμάς. Μας πλάκωνε. Μέσα. Μέσα. Μες στα ρουθούνια μας βαθιά χώθηκε. Στα νύχια, στα μάτια, στα αυτιά.

- Δες μαμά! Έφτασε! Νατο. Δες!

Ζούμε μες στην ανάσα του μας κυριεύει.
Ανασαίνει αυτό αντί. Αντί για μας.
Πιο καλά έτσι.
Πιο ήσυχα. Πιο βολικά.
(Πιο εύκολα, βεβαίως.)


- Θα περάσει, μαμά;
- Θα περάσει.

Μας σέρνει. Μας χτυπά.
Δεν έχουμε. Δεν θέλουμε να έχουμε.
Μένουμε βουβοί. Αναμονή. Και σιωπή.
Μένουμε βουβοί. Υπομονή. Υπομονή.
Να περάσει.

- Θα περάσει, μαμά;
- Θα περάσει.
- Σίγουρα, μαμά;
- Σίγουρα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: