Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Γιάννης Μακριδάκης: Το ζουμί του πετεινού



Έπειτα από πολλούς μήνες που διάβαζα μονάχα ό,τι βρισκόταν ήδη στη βιβλιοθήκη μου, αγόρασα να διαβάσω το καινούριο βιβλίο (μία λίγων σελίδων νουβέλα) του Γιάννη Μακριδάκη. Λέγεται "Το ζουμί του πετεινού".

Πριν σημειώσω το πώς μου φάνηκε το βιβλίο, να πω ότι μου αρέσει πολύ ο Μακριδάκης/συγγραφέας και ότι με ενδιαφέρει ο Μακριδάκης/αρθρογράφος. Επιπλέον, τον συμπαθώ ως άνθρωπο (χωρίς να τον γνωρίζω).


Νομίζω ότι στο "Ζουμί του πετεινού" ο Μακριδάκης προσπάθησε να μιλήσει για το τώρα, για την κρίση και όλα τα γύρω αυτής, αλλά και να προτάξει μία λύση. Είναι δύσκολο -αδύνατο (;)- να κάνεις αυτό που προσπάθησε να κάνει και να το κάνεις όχι με δημοσιογραφικό τρόπο ή με συναισθηματικό τρόπο, αλλά με λογοτεχνικό τρόπο. Δεν ξέρω.

Χάρηκα που το διάβασα το βιβλίο, που είναι γεμάτο μυρωδιές, χώμα, χρώματα, φύση, φαγητά, ρακή. Πρόκειται όμως για ένα κείμενο ρομαντικό, υπερ-συναισθηματικό, σχεδόν επιφανειακό στην προσέγγισή του. Όπως ο κεντρικός του ήρωας, έτσι και ο συγγραφέας, ξεχνά τον όλο κόσμο στον οποίο ζούμε, την πολυπλοκότητά του. Χαίρομαι το πάθος του, μα μου θυμίζει το πάθος του εφήβου.

Χαίρομαι που κάτι προτείνει. Όσο συμπαθητική κι αν ίσως σε κάποιους -και σ΄εμένα- φαντάζει η λύση του να γίνουμε όλοι αγρότες και να τραφούμε από τη γη, αν πράγματι με κάποιον μαγικό τρόπο το κάναμε όλοι αυτό, τότε η γη θα πέθαινε. Και το πρόβλημα θα ήταν και πάλι το ίδιο: ποιος θα φάει ποιον.



Υ.Σ. (στις 28/6/2012) Έγραψα στον Γιάννη Μακριδάκη τις "ενστάσεις" μου για το βιβλίο αυτό. Και έλαβα μία συγκινητική απάντηση:  http://yiannismakridakis.gr/?p=1122

Δεν υπάρχουν σχόλια: