Ασπίδα ο έρωτας και η πρωτοκαθεδρία του θηλυκού φύλου στη δεύτερη συλλογή τής Μαίρης Αλεξοπούλου, όπου με ροκ διάθεση και επιθετική ποιητικότητα, με πίστη στην έμφυλη ποίηση, ο χρόνος και ο χώρος καταργούνται δίνοντας τη θέση τους σε δυνάμεις που πηγάζουν απ’ το μυθικό οπλοστάσιο της ποιήτριας.
Η απόγνωση, ενώ αρχικά διατηρείται στον μέγιστο βαθμό, κατά την εξέλιξη των ποιημάτων –που προφανώς συνέχονται απ’ την ίδια ατμόσφαιρα έτσι που να συνοψίζονται σ’ ένα και μόνο ποίημα– αντικαθίσταται απ’ την αντίσταση στην πλήξη και την παρακμή. Έχοντας ως έναν απ’ τους στόχους της να διακρίνει την ιλουστρασιόν γυναίκα ή κορίτσι από αυτό που η εσώτερη φύση επιτάσσει για το θηλυκό φύλο, η Αλεξοπούλου δεν διστάζει ν’ αντιπαρατεθεί με τον ίδιο της τον εαυτό, εν είδει αυτοσαρκασμού αλλά και σαν μια διέξοδο απ’ την περιρρέουσα θλίψη και ανία του σύγχρονου κόσμου.
Μ’ έναν σκίουρο ως αρχιηδονιστή και μια γριά που καθορίζει τις ζωές των άλλων, η ποιήτρια αφηγείται ιστορίες που προέρχονται απ’ τα φανταστικά χωριά Μίκα-Μίκα της Βόρειας Μιακίας, όπου ο έρωτας και η προσδοκία, η απώλεια και οι διέξοδοι μοιάζουν ν’ αποτελούν ένα σύμπαν που μπορεί μεν ν’ απορρέει απ’ το φαντασιακό και την, υπό οποιαδήποτε συνθήκη, μνήμη της ποιήτριας, ωστόσο στοχεύει κατευθείαν στο αναγνωστικό παρόν που ξεκάθαρα λειτουργεί ως ανάχωμα σ’ έναν κόσμο που δεν μπορεί πια ν’ αφεθεί στα πρωταρχικά του ένστικτα.
κριτική του Δημήτρη Αθηνάκη για τη "Σαπφώ 301" στο Εντευκτήριο τ. 87, Οκτώβρης-Δεκέμβρης 2009.]
Η απόγνωση, ενώ αρχικά διατηρείται στον μέγιστο βαθμό, κατά την εξέλιξη των ποιημάτων –που προφανώς συνέχονται απ’ την ίδια ατμόσφαιρα έτσι που να συνοψίζονται σ’ ένα και μόνο ποίημα– αντικαθίσταται απ’ την αντίσταση στην πλήξη και την παρακμή. Έχοντας ως έναν απ’ τους στόχους της να διακρίνει την ιλουστρασιόν γυναίκα ή κορίτσι από αυτό που η εσώτερη φύση επιτάσσει για το θηλυκό φύλο, η Αλεξοπούλου δεν διστάζει ν’ αντιπαρατεθεί με τον ίδιο της τον εαυτό, εν είδει αυτοσαρκασμού αλλά και σαν μια διέξοδο απ’ την περιρρέουσα θλίψη και ανία του σύγχρονου κόσμου.
Μ’ έναν σκίουρο ως αρχιηδονιστή και μια γριά που καθορίζει τις ζωές των άλλων, η ποιήτρια αφηγείται ιστορίες που προέρχονται απ’ τα φανταστικά χωριά Μίκα-Μίκα της Βόρειας Μιακίας, όπου ο έρωτας και η προσδοκία, η απώλεια και οι διέξοδοι μοιάζουν ν’ αποτελούν ένα σύμπαν που μπορεί μεν ν’ απορρέει απ’ το φαντασιακό και την, υπό οποιαδήποτε συνθήκη, μνήμη της ποιήτριας, ωστόσο στοχεύει κατευθείαν στο αναγνωστικό παρόν που ξεκάθαρα λειτουργεί ως ανάχωμα σ’ έναν κόσμο που δεν μπορεί πια ν’ αφεθεί στα πρωταρχικά του ένστικτα.
κριτική του Δημήτρη Αθηνάκη για τη "Σαπφώ 301" στο Εντευκτήριο τ. 87, Οκτώβρης-Δεκέμβρης 2009.]
----------------------------------------------------
Έχει πάντοτε μεγάλο ενδιαφέρον να διαπιστώνεις τί διαπιστώνει ο άλλος για τη δουλειά σου. Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου